Nieuwe registratieplicht voor werkgevers

Vanaf 1 juli 2024 is een nieuwe omstreden verplichting van kracht geworden. Werkgevers met meer dan 100 werknemers dienen voortaan bij te houden hoe die naar het werk reizen. Ongeacht de wijze van vervoer, deze administratieve verplichting brengt een hoop gedoe met zich mee en roept vragen op over privacy, efficiëntie en nut.

 

De registratieplicht betekent voor veel ondernemingen een aanzienlijke administratieve lastenverzwaring. Vooral HR-afdelingen, die vaak al overbelast zijn, worden opgezadeld met een extra taak die veel tijd en moeite kost. Werkgevers zijn vanaf 1 juli 2024 verplicht gegevens te verzamelen over de manier waarop werknemers naar het werk reizen, wat vaak neerkomt op het afnemen van enquêtes of het analyseren van declaraties. Dit is niet alleen tijdrovend, maar ook complex en kostbaar.

 

Zorgen over privacy en gebrek aan vertrouwen

Voor werknemers betekent dit dat zij structureel gedetailleerde informatie dienen te verstrekken over hun reisgedrag, wat niet alleen tijdrovend is maar ook een bron van ergernis en stress kan worden. Dit valt bij veel leden niet in goede aarde. Deze verplichting kan als een inbreuk op hun privacy worden gezien en kan leiden tot wantrouwen tussen werkgevers en werknemers. Het is dus de vraag of het monitoren van zulke persoonlijke gegevens daadwerkelijk bijdraagt aan een betere werkomgeving, aangezien het eerder lijkt te leiden tot een gespannen werksfeer en een gevoel van ongemak.

 

Onzeker nut en effectiviteit

Hoewel het klimaatakkoord van 2019 ambitieuze doelen stelt, is het maar de vraag of deze nieuwe registratieplicht daadwerkelijk zal bijdragen aan een significante vermindering van de CO2-uitstoot. Deze lange periode tot 2027, waarin enkel data wordt verzameld zonder directe en concrete actie, kan leiden tot cynisme en frustratie.

 

Onrealistische verwachtingen

Milieuorganisaties juichen de maatregel toe, maar veel werkgevers zien niet in hoe deze administratieve verplichting hen daadwerkelijk helpt om (nog) duurzamer te worden. De verwachting dat werkgevers en werknemers in gesprek gaan over duurzame reismogelijkheden lijkt te optimistisch. In de praktijk zullen veel werkgevers zich waarschijnlijk enkel focussen op het voldoen aan de verplichting, zonder dat dit leidt tot echte verandering in gedrag.

 

Onduidelijkheden en vragen

Er zijn nog veel onduidelijkheden zijn over de praktische uitvoering van deze verplichting. Bedrijven die administratiesoftware aanbieden, krijgen veel vragen van werkgevers over hoe ze aan de nieuwe eisen kunnen voldoen. Deze onzekerheid zorgt voor frustratie en maakt de dagelijkse routine onnodig ingewikkeld.

 

Conclusie: lastenverzwaring zonder duidelijk resultaat

Hoewel de intentie achter de registratieplicht nobel is, zijn de praktische uitvoering en de mogelijke voordelen ervan allesbehalve duidelijk. De extra administratieve lasten, zorgen over privacy, onduidelijkheid over de effectiviteit en de vele vragen die nog onbeantwoord zijn én voorlopig tot 2027 ook blijven, maken deze verplichting tot een bron van frustratie.

 

In plaats van bij te dragen aan een groenere toekomst, lijkt deze verplichting vooral te zorgen voor meer bureaucratie en verwarring. Werknemers hebben behoefte aan heldere, directe maatregelen die daadwerkelijk bijdragen aan het verminderen van CO2-uitstoot, zonder de onnodige administratieve rompslomp. Alleen dan kan er, op weg naar een duurzamer Nederland, echt vooruitgang worden geboekt.

 

 

G.A.M. (Ger) IJzermans

Voorzitter LBV