Historisch tekort aan werknemers

De tijd is voorbij dat werkgevers gemakkelijk aan werknemers kunnen komen. De huidige krapte is niet tijdelijk, maar zelfs structureel geworden. Dat vereist dus ook een structurele aanpak. Het gaat anders niet (meer) werken.

 

Er moet meer geïnvesteerd worden

Het zou de belangrijkste ambitie van Karien van Gennip als minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid moeten zijn om iedereen met een uitkering, die nog niet afgeschreven is door onze samenleving, weer snel aan het werk te krijgen. Meer dan een miljoen mensen zitten zonder werk, terwijl werkgevers schreeuwen om werknemers. Dat is niet te verkopen. Daar moet veel serieuzer werk van worden gemaakt.

 

In de visie van LBV is om mensen naar werk te begeleiden een publiek-private samenwerking tussen onder meer het UWV, de gemeenten en werkgevers noodzakelijk. Een werkgever kan dingen die het UWV, gemeenten en UWV niet kunnen en omgekeerd. Publiek en privaat hebben elkaar keihard nodig.

 

Hogere lonen

Een oplossing voor de krapte ziet LBV tevens in het verhogen van de lonen. De lonen aan de onderkant van de arbeidsmarkt zijn de afgelopen jaren te ver achtergebleven, daar is een serieuze aanpassing nodig. Tegelijkertijd is het belangrijk dat werkgevers het werken van meer uren daadwerkelijk belonen. Want nu is het vaak zo dat werknemers die langer gaan werken er nauwelijks op vooruitgaan. Je wordt niet gemotiveerd langer te gaan werken. Het lijkt wel een straf!

 

Daarnaast zijn nieuwe technieken (automatisering en mechanisering) onontkoombaar. Natuurlijk gaat dat leiden tot verlies van werkgelegenheid, maar er zal ook juist daardoor nieuwe werkgelegenheid ontstaan. Zo zijn bijvoorbeeld in de tuinbouw nu nog veel ‘handjes’ nodig. Maar dat gaat door automatisering en mechanisering veranderen.

 

Rol werkgevers

Het is noodzakelijk dat ook bij werkgevers een andere houding ontstaat. Werkgevers zullen minder kieskeurig moeten zijn. Werkgevers moeten eerst maar eens meer investeren in de ontwikkeling en toekomst van (potentiële) werknemers. Fiscale en financiële prikkels die permanente scholing stimuleren zijn nodig. Het is allemaal te vrijblijvend. En waarom zouden we een werkgever die aantoonbaar niets heeft gedaan aan scholing van zijn werknemers niet een hogere transitievergoeding laten betalen? LBV ziet daarnaast een individuele goed gevulde leerrekening als wezenlijke instrument om scholing te bevorderen. Werknemers zullen eerder kiezen om zich bij of om te scholen als het hun ‘eigen geld’ is. Dat maakt psychologisch echt een verschil.

 

Ook de overheid doet voorstellen die in lijn met onze visie zijn. Vanwege de krapte op de arbeidsmarkt, zou de omzetting naar nieuwe regels in Den Haag wel een stuk sneller mogen.